KATİL İÇİMDE

Bugün haykırdım korkmadan,titremeden

Suallerin ardı kesilmeden 

İçimdeki çocuk bu cesareti nereden buldu dedim

Ve sustum...

Aslında söylenecek milyarlarca birikmiş, kül yığınından aciz bir bedenim var.

Hep bu beden susuşlara yeminler dizdi

Gözyaşlarının ardına serçenin mağrur hüznünü sakladı, 

İlelebet sonsuz karanlığı sığınak bilip 

Işığın girmediği, küf kokan izbeye tamah etti.

Bir ıslaklık vardı,

Bir türlü ıskalayamadığı; küçük, narin bir yıldızın hatrına silmediği ıslaklık.

Devri âlemlere kafa tutan bir zorba misâli 

Sabrın sükûnetine gebeydi,

Kasıldıkca bağrındaki birikinti çığ gibi eziyordu yüreğindeki sessizliği.

Ona, yıkıntısına inat, keder avını yakalar gibi ardın sıra  peşini bırakmıyordu.

Bir yol...

Karanlığın en ıssız tonunun hakimiyetine kendini hapsetmiş bir yol.

Ardından bir boşluğa takıldı gözlerim,

Biz öyle kopmuşuz ki birbirimizden habersizce

Dermanım yüreğimin katili, ben, kaybolduğum yıllarım...